ช่วงบ่ายแก่ๆ เป็นเวลาหลายวันมาแล้วที่ผมเดินสะพายกล้อง ไปมาบนถนนบ้านนาเกลือ...หมู่บ้านที่มีชื่อว่า "นาเกลือ" แต่ไม่เห็นว่าเคยมีการทำนาเกลือแต่อย่างใด จะมีก็แต่ร้านขายเกลือ ที่ซุกตัวอยู่ในตรอกที่ถูกเรียกว่าตลาดลานโพธิ์ ซึ่งเมื่อก่อนเป็นเส้นทางเดินเข้าไปยังตลาดเก่าแก่ที่ปัจจุบันได้กลายเป็นตลาดร้าง ไร้พ่อค้า แม่ขาย ชาวบ้านนาเกลือเรียกตลาดแห่งนี้ว่า
ตลาดเก่านาเกลือผมเดินจากตลาดลานโพธิ์ทะลุผ่านตลาดเก่า ซึ่งยังคงมองออกว่าที่นี่เคยเป็นตลาดมาก่อน ก็จากแคร่ที่ยกสูงมีไว้เพื่อวางของขายเมื่อในอดีต แต่ปัจจุบันถูกแปรสภาพ เป็นที่นอนของสุนัขจรจัด บางตัวก็นอนเกาขี้เรื้อน บางตัวก็เห่ากรรโชก เมื่อเห็นผมเดินผ่าน ทำให้ตัวอื่นๆ ที่กำลังนอนอย่างสบายอารมณ์ต้องลุกขึ้นมารวมฝูง แล้วมาร่วมกันเห่า รวมกันไล่เพื่อให้ดูว่า...พวกข้านี้แหละ "หมาหมู่" ของจริง พวกมนุษย์ที่ยกพวกไปตีผู้ที่อ่อนแอกว่า นั่นคือหมาหมู่ที่ลอกเลียนแบบพวกข้าต่างหาก
บริเวณที่เมื่อก่อนเรียกหน้าตลาด...เป็นถนนสาย พัทยา-นาเกลือ มีตึกไม้เก่า ที่ยังคงความเป็นเอกลักษณ์ของชุมชนริมทะเล เรียงรายสองฝั่งฟากถนน
เดินเลาะริมฟุตบาทของถนนที่ทาสีขาวแดงสลับกัน เป็นสัญลักษณ์ทางการจราจรว่าห้ามจอดรถ แต่บางช่วงก็ยังมีคนนำรถไปจอดเพราะไร้ซึ่งจิตสำนึก ไปประมาณร้อยเมตร ก็เป็น สะพานยาวนาเกลือ
สะพาน...ที่มีน้ำสีขุ่นข้น ไหลลงมาจากคลองนาเกลือพร้อมกับถุงขยะ ขวดพลาสติก กล่องโฟม กิ่งไม้ กำลังไหลล่อง ลงสู่ปากอ่าวนาเกลือ ไปติดกองกัน บริเวณท่อน้ำขนาดใหญ่ ที่โผล่ขวางทางน้ำในเวลาน้ำลง...รอเวลาน้ำขึ้นขยะเหล่านั้น ก็จะไหลออกสู่ทะเลของอ่าวไทยต่อไป
แดดจัด น้ำดำ กลิ่นฉุน ขยะเยอะ ไม่สามารถทำให้วิถีของผู้คน บริเวณอ่าวนาเกลือขุ่นมัว แต่มันกลับเร่งเร้าให้อารมณ์ที่จะออกตะเวนไปทำมาหากินเข้มข้นยิ่งขึ้น
คนส่วนคน สุนัขส่วนสุนัข นกส่วนนก ...ต่างเริงร่ากับการออกไปหากิน เมื่อยามน้ำลด
หอยกระปุก และหอยตลับ ที่เข้่ามาดูดกินเศษอาหาร จากโคลนเลน ที่ไหลลงมาจากคลองนาเกลือสู่บริเวณปากอ่าว คืออาหารชั้นเลิศ ราคากิโลกรัมละร้อยกว่าบาท ที่นักขุดคุ้ยพากันหมายตา เมื่อยามน้ำลด
สำหรับบางชีวิต...ในน้ำที่เน่าเหม็นเพราะน้ำมือของบางชีวิต...ยังเป็นแหล่งหาอาหารของพวกเขา อีกหลายชีวิต
ผมเดินผ่านหลายชีวิต ที่กำลังสาระวนคุ้ยหอย เพื่อยังชีพ บ้างก็นำไปขาย ให้กับร้านอาหาร ที่มีเมนูผัดหอยตลับ ผัดหอยกระปุกใส่ใบโหระพา...เมนูนี้ผมชอบกิน แต่เมื่อมองเห็นสีของน้ำทะเลที่ดำคล้ำ ข้นคลัก ผมก็ชักไม่แน่ใจ
ในช่วงบ่ายหลายวันแล้วที่ผมเดินไปมาบนถนนเส้นนี้ แล้วแวะลงไปเดินดูนก ชมวิถี ที่อ่าวนาเกลือในเวลาน้ำลดท่ามกลางแสงแดดยามบ่าย และเมื่อตอนที่ผมเดินกลับก็มักจะสังเกตุเห็นเฮียคนหนึ่งนั่งถอดเสื้อ ขาไขว่ห่าง ในมือถือวิทยุทรานซิสเตอร์เครื่องเก่าๆหมุนหาคลื่นเพื่อฟังอะไรก็ได้ที่คุ้นเคยทุกวันที่ผมเห็น จากมุมเดิมๆ ในเวลาเดิมๆ
"บางมุมเมื่ออยู่แล้วมีความสุข...ก็สามารถที่จะอยู่ได้ทุกวัน...ถึงแม้จะเป็นมุมเล็กๆ มุมเดิมๆ กับสิ่งของเดิมๆ"
แล้วผมไปทำอะไรหลายวันบนถนนหน้าตลาดเก่า สายนาเกลือ-พัทยา
ผมไปส่งลูกชายเรียนขับรถที่นั้นครับ
ช่วงที่ผมรอ ผมจึงเดินหาความสุขจากวิถีบนถนนสายเดิมๆ ที่ผมคุ้นเคย
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น