ผมปั่นจักรยานออกจากบ้านระยะทางกว่า ๑๕ กิโลเมตร เพื่อ ไปฝึกถ่ายภาพวิถีชีวิต ชาวประมง ที่ริมทะเล บ้านบางละมุง
วันนี้ หมู่บ้านชาวประมง ริมทะเลบ้านบางละมุง ดูจะคึกคักขึ้นกว่าเดือนที่ผ่านมา เพราะลูกจ้างชาวเขมรกลับมาทำงานแล้ว
ผมเข้ามาฝึกถ่ายภาพที่นี่บ่อย ส่วนมากจะขับมอเตอร์ไซด์มา...วันนี้ เป็นครั้งแรกที่ผม ปั่นจักรยาน มา
มากี่ครั้ง ต่อกี่ครั้ง สุนัขที่อาศัยอยู่ในหมู่บ้าน ชาวประมง ก็ยังเห่าผมเหมือนเดิม
ชาวประมงซึ่งเป็นลูกจ้างชาวเขมร ที่กำลังง่วนกับการทำความสะอาดอวน และตาข่าย จับ กุ้ง หอย ปู ปลา
มักจะหันมามองผม แล้วยิ้ม หันไปพูดกับเพื่อนๆ เป็นภาษาเขมรทำนองว่า "ยิ้มกันหน่อยเร็ว...ช่างภาพมาอีกแล้ว"
แต่วันนี้สายตาของผมกับเหลือบไปเห็น หนูน้อยชาวเขมร กำลังเล่น อย่างสนุกสนาน
ผมหันไปขออนุญาต แม่ของหนูน้อย ซึ่งยืนทำความสะอาดตาข่ายอยู่ไม่ไกล เพื่อบันทึกภาพ
หนูน้อย คงกลัวคน หน้าแปลก เลยร้องไห้ วิ่งไปแอบอยู่ใกล้ๆ แม่ และให้แม่อุ้ม เมื่อเห็นผมขยับเข้าไปใกล้
ช่วงหลัง ผมคุยและยิ้มกลับหนูน้อย ชาวเขมร อย่างเป็นมิตร
หนูน้อย ก็เลยแสดงความเป็นมิตรกับผมตอบ โดยการยิ้มและให้ถ่ายภาพ เยอะเลยครับ
ผมสัญญากับหนูน้อยว่า ผมไปวันหน้าจะซื้อ ขนมไปฝากครับ
รูปสวย...อาจจะไม่มีเสน่ห์
รูปที่มีเสน่ห์...อาจจะไม่สวย
มาลีฮวนน่า - เด็กน้อย
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น